قسمتی از شعر "سوره ی تماشا" از مجموعه هشت کتاب "سهراب سپهری"
هر که در حافظه ی چوب ببیند باغی
صورتش در وزش بیشه ی شور ابدی خواهد ماند
هر که با مرغ هوا دوست شود خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود
آنکه نور از سر انگشت جهان برچیند
میگشاید گره ی پنجره را با آه...
شعر قشنگی بود.
حافظه چوب بهتره پس